In onze maatschappij praat je over afstand tot de arbeidsmarkt als je, om wat voor reden dan ook, voor langere tijd niet aan het werk komt.
Afstand is hartstikke relatief
In onze maatschappij praat je over afstand tot de arbeidsmarkt als je, om wat voor reden dan ook, voor langere tijd niet aan het werk komt. Hiervoor zijn verschillende redenen te benoemen, bijvoorbeeld ziekte, ontslag of deels arbeidsgehandicapt. ‘
Het zogenaamde ‘gat’ op het CV wordt groter tussen de laatste werkgever en de eventuele volgende. Maar is er dan wel een afstand? Of is dat een in het leven geroepen uitdrukking voor mensen die, om wat voor reden dan ook, minder makkelijk of snel aan een nieuwe baan komen?
Ik schrijf vanuit die optie. Want wat is afstand? Dat is natuurlijk hartstikke relatief! Stel: Je hebt 25 jaar als administratief medewerker gewerkt hebt. Al je werkervaringen zijn opgeslagen, inclusief de nodige levenservaringen. Dan gaan de ontwikkelingen toch niet zo verschrikkelijk snel dat je een afstand oploopt in een half jaar of zelfs een jaar? Echt niet!
Uiteraard is de motivatie om direct weer aan de bak te gaan na een ontslag niet heel hoog.
Twijfel over de afstand?
Ik zie het niet echt als een afstand. Bijvoorbeeld bij het genoemde ontslag. Uiteraard is de motivatie om direct weer aan de bak te gaan, in veel gevallen niet heel hoog. Dat komt vooral voor als je een lange tijd voor één werkgever hebt gewerkt.
De gedachten met een negatieve lading, zoals ben te oud, ik kan niks voor ze betekenen, kunnen daarin een rol spelen. In 9 van de 10 gevallen worden die gedachten anders na een paar maanden ‘rund um hause’ te hebben gehangen. Na even wat afstand te hebben genomen om het verlies van werk te verwerken, want dat is het, komt al snel de motivatie weer boven drijven om aan het werk te gaan.
Waar de motivatie afneemt, neemt de twijfel toe. Doe ik het wel goed? Zijn mijn brieven oké?
Maar dan? Dan begint het pas. Gemotiveerd worden de serieuze brieven geschreven. En het CV wordt zo gepimpt dat niemand daar omheen kan…. Tenminste dat dacht je. Na de 300ste afwijzing is de motivatie gedaald tot onder het vriespunt. Het lichtje aan de horizon is opgeslokt door een zwarte deken genaamd ‘twijfel’. Want waar de motivatie afneemt, neemt de twijfel toe. Doe ik het wel goed? Zijn mijn brieven oké? Ben ik te oud? Onder gekwalificeerd? Te lang uit de roulatie…
Soms is het kritisch laten kijken naar je CV en brieven een optie om aan die twijfel een eind te maken. Maar de andere zaken. Je weet toch donders goed waar je op reageert.
Stempel op afstand
Ik hoef, als HR professional, ook niet op de vacature van piloot te reageren. Ik heb geen brevet, of misschien één…. van onvermogen om te vliegen. Geen brevet is geen piloot. Althans hier in Nederland.
Met andere woorden je weet waar je op solliciteert en dat zijn de rollen waarin jij past. En dan komt de rest; ben ik te oud, te lang uit de roulatie, heb ik een afstand tot de arbeidsmarkt?
En heel eerlijk het kan allemaal. Alleen krijg jij dat niet te horen. En dat frustreert! Het is geen vicieuze cirkel maar een poreuze. Er lekt hier en daar wat info door maar je blijft hetzelfde rondje draaien.
Om daar uit te komen is erg lastig. En ik begrijp dat heel goed. Als je eenmaal in een ‘groep’ zit ben je gestigmatiseerd. Gewat? Je hebt een stempel. Onterecht en onnodig, maar je hebt die nu eenmaal. En doe daar maar eens wat aan.
Uiteraard kun jezelf heel veel doen. Mijn ervaring heeft mij geleerd dat er veel mensen zijn die om hele andere redenen even niet kunnen deelnemen in het arbeidsproces. Mensen die het moeilijk hebben met de ontstane situatie. Zich misschien wel schamen voor die situatie. Inkomensproblemen leren kennen. Mensen die anderen, maar vooral zichzelf, behoorlijk in de maling nemen.
Soms is het kritisch laten kijken naar je CV en brieven een optie om aan die twijfel een eind te maken. Maar de andere zaken. Je weet toch donders goed waar je op reageert.
Mensen die het nog nooit hebben meegemaakt raad ik aan minimaal twee keer na te denken alvorens de mond te openen met oordelen en vooroordelen.
Waarom? Omdat ze niet (kunnen) praten over DE situatie en de zaken die daarmee gemoeid zijn. Ook zijn er mensen die niet praten over de echte reden van het ontstaan van de situatie. Helaas maak ik dat mee. En ik heb er ook begrip voor, zeker. Want het is niet zomaar iets. Mensen die het nog nooit hebben meegemaakt raad ik aan minimaal twee keer na te denken alvorens de mond te openen met oordelen en vooroordelen.
Blijf objectief AUB
Dat doen we hier in Nederland heel snel en grondig; oordelen en veroordelen. Niet iemand die 300 brieven heeft geschreven belonen met een schouderklop voor zijn/haar doorzettingsvermogen. Nee, direct vragen of hij/zij de brief wel goed heeft geschreven, CV wel heeft aangepast etc. Kijk, daar help je dan niet echt mee.
De weg naar de tafel is geblokkeerd door allerlei obstakels die onze vooroordeelmaatschappij heeft opgeworpen voor de doelgroep?
En nu richt ik mij direct tot de recruiters, HR en personeelsmensen en andere verantwoordelijken; nodig eens iemand uit met een gat in het CV.
Als het in de brief niet staat uitgelegd krijg je misschien wel een goed verhaal aan tafel waarbij je jezelf achter de oren krabt en denkt: “hoe kan het zijn dat hij/zij nog niet aan het werk is?”
Ik denk overigens wel te weten hoe dat komt: hij of zij komt niet aan de tafel. De weg naar de tafel is geblokkeerd door allerlei obstakels die onze vooroordeel maatschappij heeft opgeworpen voor de doelgroep. Obstakels als ‘zijn niet gemotiveerd, zijn zo weer weg, vaak ziek, moeite met tempo, etc’. Ik geef het u te doen deze obstakels te nemen! Hulp nodig bij het werven en selecteren van nieuwe medewerkers? Bekijk dan eens onze HR dienst werving en selectie.
Gebruik je netwerk
Voor de doelgroep; praat over je situatie. Met iedereen en met alleman. Hoe meer mensen weten in welke situatie je zit hoe groter de kans op reuring.
Netwerken, bij de sport, op het schoolplein, iedereen laten weten hoe je er voor staat. Wat je kan, niet kan, wat je wil, niet wil.
Netwerken, bij de sport, op het schoolplein, iedereen laten weten hoe je er voor staat. Wat je kan, niet kan, wat je wil, niet wil. Overigens kan het ook zo zijn dat je op een andere manier gehoord wordt. Dat er mensen zijn die doorvragen naar je situatie. Die ineens naast begrip ook empathie tonen. Die je advies kunnen geven waar je al heel lang op gewacht hebt maar het nooit hebt gekregen omdat… je er niet over wilde praten.
Ga er voor, het is niet iets om je voor te schamen, je minder te voelen of je te laten ontmoedigen. Het is iets wat op je pad is gekomen. Maar je kan er, al dan niet met hulp, zelf het meeste aan doen.
En ik praat uit ervaring, want mijn collega’s en ik zien jullie van heel dichtbij. We zien de mens achter de mens. Zien vooral de mens in de mens. Want we zijn allemaal mens, geen van allen gelijk en daarom zo uniek anders. Zet een eerste stap door onze openstaande vacatures te bekijken. Liever eerst CV-advies of sollicitatie tips? Bel dan naar 038-4674200.
Hartelijke groet,
Bernhard Nanninga
